Nie rób tego w szatni swojego dziecka!

Nie byłabym sobą, gdybym nie uwielbiała obserwować ludzi. Nie byłabym socjologiem, gdybym nie czuła przemożnej potrzeby zbadania pewnych zjawisk i wyciągnięcia z tych obserwacji wniosków.

A więc zrobiłam eksperyment: postanowiłam sprawdzić, czy rodzice, którzy pospieszają swoje dzieci w przedszkolnej szatni, szybciej z niej wychodzą.

Kto powiedział, że nauka to tylko układy pierwiastków chemicznych i równania matematyczne? Czyż doniosłość takiego badania nie jest wielka?

Ze względu na to, że ten typ rodziców, nazwijmy ich dla przejrzystości „Szybcy i wściekli” reprezentował 97% populacji rodziców wszystkich dzieci w przedszkolu moich synów, zaintrygowało to mnie i pobudziło moją ciekawość badawczą. Wyglądają bardzo charakterystycznie- nerwowo przebierają nogami, sapią zanim przekroczą próg przedszkola, a potem dyszą jeszcze bardziej nad głową swojego potomka:

„Szybciej! No raz, dwa, trzy! Hej, spóźnię się przez Ciebie do pracy! Co Ty śpisz? No ruszaj się!”

Dziecko ewidentnie nie nadążając za tempem komend, przewraca się o własne myśli i ma tendencję do irytującej rodzica przedłużającej się refleksji nad koniecznością rozwiązywania butów i zdejmowania czapki, co nieuchronnie prowadzi do nerwowych spazmów rodziciela, podwyższonego ciśnienia a czasami i krępujących napadów potu.

-Już?– pyta poirytowany time-keeper, małego krasnala, który obwiązany szalikiem niczym wężem boa rozkłada bezradnie pęcinki.

-Zaplątałem się.

-Jak się można zaplątać w szalik?! Do jasnej choroby! – siłuje się, męczy, w końcu nieuchronnie zerka na zegarek, żeby zwiększyć siłę swoich argumentów i słuszność swojego planu. – Idź z tym do Pani, ona Cię odwiąże.

– Ale ja nie chcę do Pani. Ja chcę z Tobą.– krasnal z boa nie odpuszcza.

– No żesz! UCHH! Masz! Proszę bardzo! A kapcie? Ile razy można Ci powtarzać o kapciach?

(…)

Jak widzicie w grupie tej panowało duże natężenie interakcji z dominacją uczuć takich jak: irytacja, pośpiech, bezradność oraz wypowiedzi z dominacją pytań retorycznych i równoważników zdań.
W drugiej grupie, nazwijmy ich dla przejrzystości „Rozważni i romantyczni”, reprezentowanym przez 3% rodziców, ilościowo sztuk 3 było tak spokojnie, słodko i promiennie, że ciężko mi napisać zabawny dialog.

W każdym razie, przez miesiąc dokonywałam pomiarów długości czasu przebywania w szatni wszystkich rodziców, których udało mi się spotkać, podczas gdy ja byłam tam z moimi dziećmi w wiadomych celach. [Nie martwcie się, moje dzieci nie musiały spać w szatni, ani nawet być pomocnikami badacza, nie trzymały stopera, nie zapisywały drogocennych wyników. Są całe i zdrowe i nadal uważają, że w szatni się człowiek przebiera.]

Wynik: Rodzice „Rozważni i romantyczni” byli statystycznie o 2 minuty krócej w szatni, niż „Szybcy i wściekli”.

Wnioski: Mainstreamowe zachowania rodziców w szatni są nieefektywne. Znajdź inny sposób albo przyłącz się do niszy „Rozważnych i romantycznych”, w przeciwnym razie czeka Cię wydatek 2 dodatkowych minut przez kilka lat w atmosferze wnerwu na życie. Amen.